Waarom zijn we zo bang om onszelf te zijn?

Zondag 15 januari 2017, ik zit in een tipi, op een grasveld op een industrieterrein in Utrecht. Het is koud, het vuur brandt en ik heb mijn skikleren aangetrokken om de kou te trotseren.
Echt leuk vind ik de kou niet, maar omdat ik doe wat ik leuk vindt, op een spannende plek, met inspirerende mensen om me heen die dromen hebben en hun idealen willen verwezenlijken, voel ik de warmte van binnen. Ik zie mensen om me heen die het anders willen doen, juist door zichzelf te zijn. En daar word ik heel blij van en toch is er iets wat me heel erg raakt.

Die middag kom ik tot een schrikbarende conclusie. Wat zijn er veel mensen onzeker om echt te doen waar ze blij van worden. Ze hebben allemaal meegekregen dat het niet goed is jezelf te zijn, want je moet meedoen met de rest, het geijkte pad bewandelen, niet zo raar doen en vooral niet proberen je dromen na te jagen.

En ik begrijp wel dat het najagen van dromen misschien wel wat hoogdravend klinkt. Een droom kan ook een illusie lijken of iets wat te groot is om te bereiken. En toch geloof ik dat een droomleven het leven is dat het beste bij je past, omdat het jouw idealen realiseert. Maar een droom blijft een droom als je niet uit het vaste patroon durft te stappen en niet durft te proberen je droom te verwezenlijken.

Toch zijn veel mensen bang hun dromen te realiseren, omdat we bang gemaakt zijn, door de media, onze ouders, de maatschappij of omdat ze wel eens onderuit zijn gegaan. Niet alleen zij, ik herken het ook. Ik ben net zo bang geweest om mezelf te zijn als ieder ander. Omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was als ik gewoon ging doen waar mijn hart naar uit gaat. Omdat ik me liet leiden door wat de meerderheid om me heen deed en omdat ik niet hoog durfde te springen. Want ik sprong natuurlijk wel meer dan anderen. Ik heb het anders gedaan, ik ging op reis, deed aan yoga, experimenteerde met het bouwen van een bedrijf op pijlers waar ik me toe uitgedaagd voelde en leerde gaandeweg wat wel en niet belangrijk was, voor mij. Juist door te experimenteren en te oefenen kwam ik dichterbij wat ik nu zelf wil.

Maar er is hoop, want zondag, toen ik met een groep mensen aan het vuur zat, terwijl we verhalen deelden en angsten uitspraken, juist op dat moment kwam ik tot het inzicht dat we elkaar kunnen blijven inspireren en uitdagen echt onszelf te zijn. Door samen te komen en verhalen te delen, door los te laten wat anderen van je verwachten en door echt te voelen wat voor jou belangrijk is èn daar naar te handelen.

Hoe gaaf is het dat er groepen zijn waar mensen samenkomen uit allerlei verschillende levensfases die elkaar steunen, inspireren en verder helpen. Want dat is waar het over gaat, zoek je groep, deel je verhaal en toon je kwetsbaarheid. Alles mag er zijn, alles is er al en je hebt alles in huis het te laten slagen.

Ook al heb je het niet meegekregen van huis uit, vanuit school of de wereld waarin je opgroeide, we zijn allemaal mateloos krachtig en kunnen alles creëren wat we willen. Het is toch ondenkbaar dat we elkaar klein houden, terwijl we zoveel mooie dingen kunnen doen?