Terwijl ik langs een van de kleine wegen loop in het gebied waar ik momenteel woon, kom ik langs een veld met schapen. En natuurlijk was er één schaap dat net iets anders was dan de rest. Ze stond langs het hek toe te kijken, terwijl alle anderen midden op het veld bij elkaar zaten.
Het deed mij denken aan mijn jeugd. Ook ik stond meestal aan de zijkant. Ik stond nooit midden in een groep. Ook al voelde ik me aan die buitenkant af en toe heel alleen, ik wilde niet in de groep zijn. Het voelde gewoon niet alsof ik op één lijn zat met de mensen om me heen.
Tijdens mijn studie werd ik wel onderdeel van een groep. En ook al voelde het soms vreemd, ik had ineens het gevoel dat ik ergens deel van uitmaakte. Met deze groep ging ik vaak dansen. Op die avonden was ik altijd op zoek naar een plek waar ik toezicht kon houden over de menigte. Het was niet omdat ik gezien wilde worden (zoals mijn vrienden altijd dachten). Ik had ruimte nodig om te zien wat er om me heen gebeurde. Als ik van buitenaf naar een menigte keek, voelde ik me veiliger dan wanneer ik ertussen stond.
Ook in mijn werkzame leven paste ik niet echt tussen de drukte. Ik begon mijn eigen bedrijf aan het einde van mijn studie, toen dat mislukte ging ik terug het kantoorleven in, maar verliet dat al snel weer. Wetende dat ik niet niet thuis hoorde in deze wereld waar mensen (voor mijn gevoel) alleen maar werkten om geld te verdienen en steeds meer. Vaak over de ruggen van anderen.
Ik wilde een leven.
Dus ging ik reizen en op zoek naar een leven dat beter bij mij paste. In de eerste periode ging het vooral om het leren van nieuwe dingen. Daarna ging het over werken in banen die bij mijn nieuwe vaardigheden pasten. En ook al vond ik de veranderingen leuk, het leek alsof ik altijd zonder geld zat. Toen ik dit deelde met mensen die nog in mijn oude leven zaten, kreeg ik het advies om gewoon een normaal leven te leiden. In hun gedachten: zoek een huis, verdien geld en doe ‘zoals wij’.
Wat is een normaal leven?
Jarenlang wist ik het antwoord niet en bleef ik zoeken. Ik stapte een tijdje terug het bedrijfsleven in, verdiende meer geld en besefte (opnieuw) dat dit niet de oplossing was. Ik woonde samen met een partner, maar wist heel zeker dat ik nooit moeder wilde worden. En ook het samenwonen bleek niet helemaal bij mij te passen.
Het enige dat mij in deze jaren duidelijk werd, was dat ik schrijver wilde zijn. Maar zelfs als schrijver heb ik niet de normale weg gevolgd. Ik heb mijn eerste vier boeken in eigen beheer uitgegeven, in plaats van op zoek te gaan naar een uitgever.
Tijdens al mijn zoektochten realiseerde ik me dat ik een zelfstarter ben, een creator, maar vooral dat ik mijn eigen pad bewandel en me niet wil laten leiden door wat anderen van me verwachten. En tegelijkertijd ben ik nog steeds op zoek naar de juiste balans hierin.
Maakt eenzaamheid deel uit van de keuzes die ik heb gemaakt?
Uiteindelijk weet niemand hoe het is om jouw pad te bewandelen. We bewandelen uiteindelijk allemaal ons eigen pad, maar als je een andere weg inslaat dan de meeste mensen, kun je je soms ook eenzaam voelen.
Maar ik kan je verzekeren: er zijn meer gelijkgestemde mensen dan je denkt!
Bewandel jij je eigen weg?
- Ga jij je eigen weg? Ongeacht de gevolgen?
- Ben jij toegewijd aan jouw pad?
- En voel jij je soms ongezien of ongehoord in de buitenwereld?
Wordt dan lid van de Write your life community, een plek waar vrouwelijke ondernemers die leven en werken vanuit hun hart elkaar ontmoeten, verhalen schrijven en verhalen delen. Om zo de wereld een mooiere plek te maken, waarin we nog meer onszelf kunnen zijn.