Binnen blijven of naar buiten gaan?

De herfst is begonnen, dus de tijd komt er weer aan om lekker binnen te blijven, bij de kachel te zitten en binnen-activiteiten te plannen. Super lekker natuurlijk, lekker een dikke trui aan, kopje thee of koffie er bij en niet te veel moeten. De herfst is ook een startende fase van steeds meer naar binnen gaan in jezelf. Van de stilte opzoeken en reflecteren. Met het eind van het jaar in zicht ook niet onbelangrijk, omdat het einde van het jaar altijd een goed moment is om terug te kijken.

De laatste weken in Spanje ontdekte ik dat binnen blijven soms helemaal niet zo’n goed idee is en dat je wanneer je onder de mensen bent en de deur uit stapt tot hele nieuwe inzichten komt. In Spanje woonde ik samen met gemiddeld 12 andere mensen in een huis. Er waren dagen dat ik echt helemaal geen zin had in mensen om me heen, maar in zo’n huis kun je er bijna niet voor weg lopen. Alleen zijn lukt alleen als je je opsluit in je kamer (en hopen dat je kamergenoot er dan niet is) of als je in je eentje iets buiten de deur gaat doen. Vaak naar buiten dus, of je toch onder de mensen begeven. En wat ik daar ontdekte vond ik eigenlijk wel het delen waard!

Ik had veel verschillende gesprekken, gesprekken die over niets gingen, gesprekken die diep gingen en gesprekken over ondernemerschap, gesprekken over het leven en hoe mensen hun leven inrichten. Ik kon ook reflecteren op de afgelopen jaren en zien hoe mijn leven veranderd is. De laatste jaren (zelfs nog tot twee maanden geleden) kon ik heel gemakkelijk nee zeggen tegen uitnodigingen om iets te gaan doen. Ik hield ook altijd een slag om de arm, niet wetende of ik op het moment dat de afspraak plaats zou vinden wel zin zou hebben om te gaan. Ik deed heel veel dingen niet meer. Ik sloot me op, vond niets of niemand de moeite waard (waarschijnlijk omdat ik mezelf de moeite niet waard vond) en had weinig leuke dingen in mijn leven.

Tijdens een gesprek met de eigenaar van Sun and Co, besefte ik hoe waardevol het is om met mensen samen te leven. Je komt daardoor veel meer buiten, in de wereld en je kijkt op een andere manier tegen jezelf, de wereld en je eigen ‘gezeik’ aan. Hoe gemakkelijk is het om een afspraak met jezelf te maken en dan toch niet te gaan? Binnenblijven en blijven kniezen en jezelf niets waard voelen, niet naar buiten durven, omdat je bang bent dat mensen iets van je vinden?

Juist door naar buiten te gaan, gesprekken te hebben, open je jezelf voor nieuwe mogelijkheden, ontdek je je eigen kracht en leer je dat jij niet de enige bent met bepaalde gedachtespinsels, ideeën en rariteiten. Op een dag zat ik er door heen, ik wilde alleen zijn, niet praten en mezelf verbergen in een boek. In huis was er helemaal geen ruimte om alleen te zijn die dag en ik had geen zin om naar buiten te gaan. Met een van de ondernemers had ik een goede klik en hij vroeg me hoe het ging die dag, ik vertelde hem wat ik voelde en juist door die aandacht, door die vraag, voelde ik me meteen een stuk beter. Een paar uur later was ik klaar om naar het strand te gaan en kon kiezen om alleen te gaan, of samen met een groep. Ik koos voor de groep en dat kleurde mijn dag. We hadden mooie gesprekken, hebben in de zee in de golven gespeeld en ‘s avonds samen gegeten. Als ik mezelf die dag had opgesloten en afstand had genomen (zoals ik een jaar geleden waarschijnlijk had gedaan), had ik die ervaringen nooit gehad.

Ik besefte dat het zo mooi is om dingen te beleven, om gewoon soms de deur uit te gaan en je open te stellen voor nieuwe ervaringen. Ja te zeggen tegen het leven, tegen nieuwe avonturen, tegen dingen waar je tegen op ziet. Het ‘gewoon’ te doen, zonder er al te veel bij na te denken.

Een paar dagen later deelde ik het verhaal met de rest van mijn huisgenoten en iemand kwam met een mooie film tip; Yes, Man een film van Jim Carrey. Ik heb de film meteen de dag erna gekeken en ja, er zit zoveel in. Ja zeggen, omdat het goed voelt, soms omdat het spannend is, maar juist omdat het zoveel deuren kan openen! I love it!