Go with the flow…

Gisteren postte ik een bericht op Facebook, over hoe ik mezelf deze week ont-moette en daarin heel veel verdriet en pijn tegenkwam. Het was weer zo’n week waarin ik het eerst niet zo in de gaten had en opeens kwam alles eruit, alles wat zich al een paar weken had opgespaard, stroomde nu uit de emmer. Een dagje vervelend, maar daarna verhelderend en verfrissend. En ik leek niet de enige te zijn, want door het posten van dit bericht bleek dat er heel veel mensen waren die hier last van bleken te hebben. 

Vandaag besloot ik de dag te beginnen met een rondje hardlopen (of nou ja de dag was al een tijdje begonnen eigenlijk). Ik was nog niet begonnen met rennen of er speelde zich een interessant fenomeen af voor mijn ogen. Een rode Audi rijdt in een langzaam tempo over een door bomen omgeven laan, een prachtige omgeving, dus hij rijdt langzaam. Ik zie dat hij afremt en voel meteen dat dit niet goed gaat aflopen. De Panda die achter hem rijdt, gaat te hard en kan niet op tijd remmen. Een botsing kon niet voorkomen worden en ik sta er bij en kijk er naar. Hij heeft een deuk in zijn in rood gelakte bumper, haar nummerbord vliegt er vanaf en ze heeft schade aan haar voorbumper.

Even wachten dacht ik, wellicht zoeken ze een getuige. Ik blijf dus even staan om te luisteren. De dame uit de Panda stapt vloekend en tierend met haar telefoon in de hand de auto uit en dreigt dat ze de politie gaat bellen. Wat ze overigens niet doet, ze tiert eerst nog even door hoe belachelijk het is dat de bestuurder van de Audi haar geen ruimte wilde geven. Daarna belt ze haar man, die ze (volgens eigen zeggen) dringend nodig heeft. Als ze heeft opgehangen blijft ze schreeuwen, terwijl de jonge bestuurder van de Audi en zijn passagier met haar in gesprek proberen te komen. Ze is er van overtuigd dat het hun fout is omdat zij op weg is naar haar dochter die op haar staat te wachten. Terwijl de dame die achter de twee auto’s reed intussen uit is gestapt en haar gegevens heeft achter gelaten. Ik blijf nog even kijken, ik vind het magisch interessant. Ik vraag of ze mijn hulp nodig hebben, maar de dame blijft tieren en er is geen tussenkomen aan. Ik ben dismissed en loop door. Ik probeer te rennen, maar er ontspruit zich een verhaal in mijn hoofd.

Want terwijl ik wegloop voel ik een intens verdriet opkomen, een verdriet waarvan ik 100% zeker weet dat het niet van mij is. Het is duidelijk van de vrouw die zo boos werd op de situatie. Ik weet natuurlijk niets van haar verdriet, maar het is duidelijk dat er iets veel diepers is dat haar dwars zit dan het feit dat de automobilist in de rode Audi haar (volgens haar eigen zeggen) geen ruimte wilde geven om er langs te gaan. Zij wilde snel op weg naar haar dochter. En in de haast een goede moeder te zijn, kon ze er niet tegen dat er anderen zijn die haar ‘in de weg’ zitten. Grote kans dat ze zich ook nog eens ‘niet gezien’ voelt en dat ze door allerlei omstandigheden niet op tijd is vertrokken. Waardoor ze niet rustig en ontspannen kon accepteren dat ze niet alleen op de wereld is en dat haar rit naar haar dochter niet ging zoals ze had bedacht. Terwijl ik mijn rondje af maak komen er maar liefst 3 politie-auto’s naar de plek van de aanrijding. Wat ik gezien de situatie nogal belachelijk vind, want wat was er nu echt aan de hand? Ik besef wat ik had kunnen doen om de situatie in liefde en rust op te lossen. Het enige wat deze vrouw waarschijnlijk nodig had gehad was een luisterend oor, iemand die haar de vraag stelde wat er nu echt aan de hand is en waarom ze zo over de rode ging.

Het doet me denken aan een voorval dat ik zelf tegenkwam deze week. Iets waar ik heel boos, gestrest en geïrriteerd van had kunnen worden. Maar op het moment dat het me overkwam was ik heel rustig en relaxt, in de acceptatie van het moment. Deze week reed ik in een geleende auto en kreeg ik een lekke band. Juist op het moment dat ik op weg was naar een video-opname in het noorden van het land en onderweg nog even mijn cameravrouw op moest halen. Ik kon alleen op dat moment niet verder en wist dat de dag anders zou lopen dan ik had bedacht. Dus first things first, iedereen gebeld dat het anders zou lopen en eerst zorgen dat de auto weer kon rijden. Zonder lidmaatschap van de ANWB besloot ik zelf de band te proberen te verwisselen, iets wat ik heus al wel eens eerder met succes had gedaan, tien jaar geleden ;-). Bij de eerste poging kwam ik er al niet uit, dus wat doe je dan? Ik belde in dit geval mijn vader… Die me wat nuttige tips gaf en me adviseerde dat het toch wel handig zou zijn als ik hulp zou krijgen van iemand (hij had wel door dat ik dit niet alleen voor elkaar zou krijgen). En na een paar pogingen besefte ik inderdaad dat het me niet ging lukken. Ondertussen besloot ik dat het dan wel handig was om hulp te krijgen van een vrachtwagenchauffeur, want de man in kwestie moest sterk zijn….

En terwijl ik nog verwoede pogingen doe om de bouten van de wielen los te krijgen, hoor ik opeens achter me: “Heb je pech?” Ik draai me om en zie een man op een fiets, helemaal bezweet (het was zo’n 30 graden die dag), duidelijk op weg naar huis na een ochtend hard werken. Terwijl ik hem uitleg wat het probleem is en dat ik het zelf niet kan oplossen zegt hij: “Ik denk dat ik je wel kan helpen, hoewel ik al vanaf 4 uur aan het werk ben, help ik een mooie vrouw als jij graag.” En op mijn vraag wat hij dan heeft gedaan, antwoord hij dat hij vrachtwagenchauffeur is. Mijn engeltje werd dit keer wel heel snel gestuurd, het duurde even voor hij de band los had en de reserveband er weer op had en ik hoefde alleen maar toe te kijken. Dus mijn tocht naar het noorden moest ik afblazen en ik besloot van dit moment een kans te maken om iets te doen wat al lang op mijn to-do-lijstje stond. Ik bel mijn cameravrouw en vraag haar of ze het ok vindt om in het park een fotoshoot te doen. En dat doen we dus. Super leuke shoot, daana in de zon nog een drankje gedronken en genoten van de flow die ontstond door te accepteren dat het soms gewoon echt is zoals het is.

Moraal van het verhaal… Go with the flow, het leven geeft je niet altijd wat je wilt, er gaan wel eens dingen mis, maar de uitdaging is om te accepteren wat er gebeurt. Ik hoop dat de bestuurder van de Panda dat ook ooit in gaat zien. Dat het leven niet altijd gaat zoals je wilt, en dat het niet werkt om te willen controleren. Alles op z’n tijd en bij tegenslagen is het advies om altijd mee te bewegen met wat er gebeurt.