HET KLOPT NIET

Photo credits: Khalid Ouard (gemaakt in Marokko in 2019)

Het was een bijzondere week. Meerdere malen werd ik geraakt door verhalen en situaties. Momenten waarop de tranen naar boven kwamen. Momenten waarop ik dacht: het klopt niet wat we aan het doen zijn.

Ik heb het idee dat we oplossingen voor problemen aan het bedenken zijn die helemaal geen verbetering zijn, al lijkt het misschien wel zo.

Gisteravond stond ik met mijn blote voeten op de dansvloer in een ruimte waar ik 15 jaar geleden nog vergaderde met Utrechtse politici. Niet dat dat er toe doet voor het verhaal, maar toch…
Een kantoorgebouw, omgebouwd tot een locatie waar elke week zo’n 100 mensen los gaan op de klanken van elektronische muziek. Om zich even los te maken van het normale leven. Ecstatic dance, een paar uur dansen in stilte, om terug te komen tot het ritme van jouw lichaam.

Het is een geweldig idee. Want jeetje, want zijn we ver verwijderd geraakt van onze essentie. Denkend dat ik los van oordelen was, stond ik me op die dansvloer weer eens even enorm te verbazen over wat voor mensen daar rondliepen. Momenten waarop ik mezelf beter vind dan de ander, momenten van jaloezie, gevoelens van minderwaardigheid. Gelukkig kan ik daar tegenwoordig om lachen en probeer ik steeds weer te denken dat ik niet hoef te oordelen. Dat iedereen gewoon is, net als ik.

Maar goed, terwijl ik af en toe naar die groep mensen stond te kijken (als ik niet aan het dansen was), kwam er een gedachte in me op. Een idee dat al de hele week had liggen broeden.

Ik was deze week in mijn hoofd druk met twee dingen, het afronden van mijn interim klus bij de gemeente Soest en mijn mogelijke vertrek naar Guatemala. Ik was moe en overprikkeld en daar kwam nog eens bij dat het op mijn werk extra druk was. Het was me duidelijk dat ik weer eens een paar niet zo handige keuzes had gemaakt, waardoor mijn werkdruk de afgelopen weken tot grote hoogte was gestegen. Ik ontdekte weer eens dat ik daar niet voor gemaakt ben.

Woensdagavond tijdens de maandelijkse TED Circle hadden we het over optimisme. Bij het rondje waar kun je nu optimistisch over zijn kwamen er veel voorbeelden van duurzaamheid naar boven. Dat het toch zo goed is dat we nu meer vleesvervangers eten en dat er meer elektrische auto’s komen. Maar hoe optimistisch ik ook probeer te zijn, volgens mij zijn we verkeerde oplossingen aan het bedenken voor de problemen die we hebben.

Al zouden we eerst eens moeten kijken of we wel echt problemen hebben en of we wel zo hard bezig moeten zijn die problemen op te lossen. Kijkend naar die mensen op de dansvloer besefte ik maar weer eens hoe ver we verwijderd zijn geraakt van onze kern. 100 mensen die de hele week hard werken en dan op vrijdagavond los gaan in een kantoorgebouw en kijken of ze ergens hun oerkrachten vandaan kunnen halen.

Verder van onszelf verwijderd kunnen we eigenlijk niet raken. Het eerste concept van dit artikel typ ik op vrijdagavond, als ik net terug ben van dansen. Ik zit op mijn riante bank in mijn goed geïsoleerde huis, met een nieuwe laptop op schoot. Straks loop ik naar boven, naar mijn bed waarop een super de luxe dik matras ligt. Als ik morgen zin heb om op stap te gaan, regel ik via mijn telefoon dat ik gebruik kan maken van een elektrische deelauto en als ik nergens zin in heb, kan ik ervoor kiezen om de hele dag on demand televisieseries te kijken. Als ik dan nog eens geen zin heb om te koken, bestel ik mijn eten online en staat het binnen een uur voor de deur.

Het klimaatprobleem lossen we niet op door duurzame kleren te produceren, vegetarische vleesvervangers en elektrische auto’s te maken. We zouden veel meer problemen oplossen als we kijken naar wat we als mensen echt nodig hebben en ophouden met alle onzin die we bedacht hebben.

Natuurlijk weet ik niet meer wat ik zonder deze luxe typemachine kan doen, waarmee ik in een klik een blog gepubliceerd heb. Kan ik nu al niet meer zonder mijn elektrische auto-abonnement en geniet ik ook af en toe van een avondje Netflixen met een bezorgmaaltijd op de bank. Ook ik weet niet of ik terug naar de basis zou kunnen en helemaal remote zou kunnen leven. Wat ik wel weet, is dat ik ook gelukkig was toen ik 12 jaar geleden op reis ging met alleen een koffer met kleren.

De oplossing van heel veel problemen zit in hele andere zaken dan die we nu bedenken. Het gaat er om een echt andere invulling van ons leven te creëren dan wat we nu doen. Ik heb wel wat ideeën en nu ik meer ruimte in mijn agenda heb, voel ik langzaam de inspiratie weer stromen. Voor vandaag laat ik het hierbij en wil ik je vragen te delen, wat denk jij dat we nodig hebben om ‘de problemen van deze tijd op te lossen’?